Życie pustelnicze w wizji Kościoła

Wstęp

Życie konsekrowane od samego początku Kościoła staje się widzialnym znakiem miłującej obecności Boga na ziemi. Naśladowanie Jezusa Chrystusa w Jego radykalizmie życia, pokazuje wielką tęsknotę człowieka za Miłością odwieczną. Duch Święty wzbudza to pragnienie w sercach wielu kobiet i mężczyzn, którzy odpowiadając na Jego inicjatywę postanawiają żyć w ewangelicznej czystości, ubóstwie i posłuszeństwie. To pragnienie kontynuacji misji Jezusa Chrystusa dokonuje się w różnych formach życia konsekrowanego, których wyrazem są różne charyzmaty.

Do najstarszych form życia konsekrowanego zaliczamy życie pustelnicze. Jawi się ono w Kościele, jako swoistego rodzaju odpowiedź na jawiące się znaki czasu. Jednym z nich jest hedonistyczna kultura, która próbuje ze wszech miar zatopić człowieka w doczesności. Odwieczne pożądliwości, o których mówi św. Jan Apostoł – pożądliwość oczu, ciała i pycha żywota – przyczyniają się do zamknięcia człowieka w horyzontalnym wymiarze życia. Stąd też pustelnicy, jako ci, którzy wybierają życie samotne – nie osamotnione – pragną poprzez kontemplację spraw Bożych, codzienną pracę, adoracją Najświętszego Sakramentu i medytację Słowa Bożego pogłębić oblubieńczą więź z Chrystusem.

Współczesna obecność pustelników i pustelnic w przestrzeni wspólnoty Kościoła pokazuje dobitnie, że ta forma życia jest nieustannie wzbudzana mocą działającego Ducha Świętego. Błogosławieni są ci, którzy całkowicie ufają Panu. Ich życie wskazuje na Boga i Jego Królestwo, które urzeczywistnia się tu, na ziemi. Radykalizm życia pustelniczego jest prowokacją wobec coraz częstszych prób zamazywania śladów Bożej obecności w świecie.

Z radością należy przyjąć na rynku wydawniczym książkę: Życie pustelnicze w wizji Kościoła. Stanowi ona syntezę współczesnego spojrzenia na życie pustelnicze w perspektywie historycznej, a zarazem jego aktualizację w czasach współczesnych. Prezentowane opracowanie zawiera w sobie istotne elementy dotyczące źródeł życia pustelniczego, jego miejsca we wspólnocie Kościoła oraz procesu formacji. Jest to o tyle cenna pozycja książkowa ponieważ zawarte w niej treści przekazywane są przez wybitnych znawców życia pustelniczego. Ponadto znajdziemy w niej tekst wskazań dotyczących życia pustelniczego, przekazanych Kościołowi przez Kongregację ds. Życia Konsekrowanego i Stowarzyszeń życia Apostolskiego: Forma życia pustelniczego w Kościele partykularnym. Otworzę drogę na pustyni (Iż 43, 19).

Dziękując za tak ważną inicjatywę powstania niniejszego opracowania, żywię głęboką nadzieję, że stanie się ono dla wielu prowadzących życie pustelnicze punktem odniesienia w przeżywaniu powołania oraz ubogaci ich życie konkretnymi wskazaniami co do realizacji charyzmatu pustelniczego.

Z serca błogosławię:

+ Jacek Kiciński

Przewodniczący Komisji Życia Konsekrowanego

i Stowarzyszeń Życia Apostolskiego KEP