Narciarskie wędrówki. Litwa, Norwegia i nie tylko

(…) Ślad narciarzy cały czas był dobrze widoczny. Później znowu zobaczyłem Małgorzatę na rozstaju leśnych dróg. A właściwie w miejscu, gdzie nasza droga  dochodziła prostopadle do innej. Jedne ślady skręcały tu w lewo, w dół. Inne  wiodły w prawo, w górę. Dusza wyrywała się w lewo. Zbadałem uważnie ślady nart  na śniegu. Zupełnie tak, jak Apacz ślady bladych twarzy na prerii. – Zobacz, po tych w lewo przejechał jakiś samochód. Są pod śladami jego opon.  A te w prawo? Narciarze przejechali później niż samochód – tłumaczyłem oczywistą oczywistość. Skręciliśmy w prawo. Choć wątpliwości pozostały. Co to byli za narciarze, którzy pojechali w lewo? Może jedziemy za jakąś zupełnie inną grupą? (...)