Przywołał do siebie tych, których sam chciał

W Kościele Boga albo rozkwitają wszystkie powołania, albo istnieje niebezpieczeństwo i ogólny kryzys powołaniowy. Powołanie należy więc rozumieć nie jako propozycję kierowaną bezpośrednio do niektórych osób obdarzonych szczególną konsekracją, ale jako bodziec adresowany do wszystkich, by w sposób inteligentny przemyśleli, jaki kierunek mają nadać swojemu życiu. Właśnie, dlatego rolą duszpasterstwa powołaniowego jest dziś ukazanie sensu wzajemnych relacji między wzrostem w wierze i wyborem powołania oraz budzenie uśpionej wiary lub wzbudzenie wiary na nowo, zdolnej doprowadzić do radykalnych i wielkodusznych wyborów. Przestrzenią realizowania tego rodzaju wychowania, które ze swej natury stanowi coś nie tylko złożonego i trudnego, ale również tajemniczego i przekraczającego siły animatorów powołaniowych, jest parafia powołaniowa, rozumiana nie tylko, jako rezerwuar powołań dla seminarium, ale wcześniej jeszcze i przede wszystkim jako parafii a misyjna; jako miejsce, w którym doświadcza się bycia powołanym na całe życie, oraz w którym wierzący przeżywa odpowiedzialnie powołanie drugiego i staje się powołującym, dorosłym w wierze. Takie rozumienie powołania, duszpasterstwa oraz parafii i, jako odpowiedź na pytania stawiane w obliczu kryzysu powołań, proponuje Autor książki Przywołał do siebie tych, których sam chciał. Pedagogia powołania.